Niedziela, 30.07.2017, wyd.3

 

 

 

Zaburzone więzi

 

            Na początku niemowlę pomimo, że nie odróżnia matki od innych wybiera tylko ją,  tworzy z nią silną więź pomiędzy szóstym a dziewiątym miesiącem życia. Dąży do bliskości z matką po krótkiej rozłące oraz ucieka do niej w chwili przerażenia. Matka jest bezpieczną bazą dla dziecka. Wśród matek są takie,  które nie dają swoim dzieciom bezpieczeństwa, nie działają na nie kojąco, nie tworzą się bezpieczne więzi. Przywiązanie nie zależy od ilości poświęconego czasu ale jakości skutkującej bezpiecznym przywiązaniem. Bezpieczne przywiązanie pokazuje jak ważna jest reakcja matki na potrzeby dziecka, na przykład przyjemność jaką sprawia matce karmienie piersią. Na prawidłowy rozwój dziecka ma wpływ przyjemność, rozpoznawana jako dostrojenie w relacjach pomiędzy matką a dzieckiem. Odzwierciedlenie jego emocji i uczuć, na przykład „nie płacz, wiem co czujesz, zaraz dam ci pić”

Dziecięce wzorce przywiązania określają negatywnie lub pozytywnie funkcjonowanie człowieka w dzieciństwie, dojrzewaniu i dorosłym życiu. W bezpiecznym przywiązaniu niemowlęta komunikują swoje potrzeby i uczucia wprost, czują, że ich potrzeby zostaną zaspokojone. Bezpieczne przywiązanie wyposaża dzieci w ogromne zasoby powstające w czasie zaspokajania potrzeby bezpieczeństwa takie jak: wysoka samoocena, zdrowie emocjonalne, prężność Ja, pozytywny afekt, odważne podejmowanie inicjatywy, pozytywnie budowane relacje społeczne i otwartość na nie, elastyczność w życiu osobistym i zawodowym oraz większe możliwości koncentracji, co rzutuje na rozwój człowieka w dalszym życiu. Ludzie traktują ich z serdecznością co jest widoczne już na poziomie szkoły. Dzieci z bezpiecznym przywiązaniem  nie wysyłają sygnałów odrzucenia czy prowokacji. Idąc przez życie nie ponoszą tak dużych kosztów psychicznych, jak dzieci z przywiązaniem poza bezpiecznym. Dzieci z poczuciem bezpieczeństwa nie wykazują cech agresora ani ofiary.

Brak umiejętności prawidłowego reagowania na potrzeby dziecka, może wynikać z wymodelowanego wzorca zachowania rodziców i braku bezpiecznych więzi z własnymi  rodzicami przenoszony na następne pokolenia.  W konsekwencji przenoszenie wzorców, dorosłe dziecko tworzy unikanie i opór  w budowaniu zdrowego związku bliskich relacji. Dzieci, które nie zostały wyposażone w bezpieczne więzi potrafią budować w życiu dorosłym, relacje w związku podobne do relacji rodziców, pomimo, że nie chcą takich relacji i cierpią. Nie potrafią inaczej. Jeśli zechcą mogą próbować uczyć się bezpiecznych więzi w psychoterapii własnej i rozwoju.

 

BK